Zondag bleek na de hersteltraining dat de hete wedstrijd in Heerle een dag eerder niet zonder gevolgen was voor mijn lichaam. En daarmee bedoel ik niet alleen vermoeidheid, maar ook het effect van hitte op de hersenen en van de blootstelling aan zonlicht (UV-straling) op heel het lichaam. Gelukkig was deze week de zon niet zo prominent aanwezig als de week ervoor en de komende week lijkt—op typisch Hollandse wijze—wat minder zomers te worden dan de afgelopen weken. Soms is “slecht weer” een welkome afwisseling van weken met zonnig weer. Ik denk dat het een goede gelegenheid is om die week pas op de plaats te maken qua trainingsomvang, net als ik deze week (ongepland) gedaan heb.
Acht dagen trainen
Zondag deed ik een hersteltraining. Het was de bedoeling dat mijn hartslag laag bleef en dat het trainingseffect (TE) op mijn horloge niet boven een waarde van 2,0 zou stijgen; ik moest immers herstellen. Verder wandelde ik elke keer als er een klimmetje naar boven was. Na ruim een uur zo joggen was de waarde maar net op 1,9 terecht gekomen en besloot ik te stoppen. Ik had nog even door kunnen gaan, zo te zien aan hoe langzaam de TE waarde steeg.
Eenmaal thuis was het even schrikken toen het zicht in mijn rechteroog (gedeeltelijk) uitviel. Ik heb dat wel meer als ik heel erg moe ben. Het begint met scheel kijken (lui oog) en vervolgens slecht zien met dat oog. De schrik was omdat het dezelfde verschijnselen zijn die bij een beroerte kunnen optreden. Vroeger had ik er ook nog een constant en irritant getoeter in mijn rechteroor bij, maar gelukkig is dat over sinds ik dagelijks taurine slik tegen tinnitus (oorsuizen; ik kan er ook nog eens beter door horen en heb geen problemen meer met mensen verstaan).
Blijkbaar was die wedstrijd van zaterdag extreem zwaar voor mijn lichaam, meer dan voor mijn loopspieren (die goed getraind zijn). Het was voor mij een teken om de komende dagen goed naar mijn lichaam te luisteren en me consequent aan het schema te houden; een uur hardlopen is dan ècht 60 minuten, niet 68 minuten of zo.
Maandag deed ik mijn rustige duurloop van een uur rond de Binnenschelde, waarbij ik het schelpenpad van het vestingwerk De Waterschans meenam; het was praktisch dezelfde afstand als over het fietspad. Voordat ik begon met hardlopen had ik al zo’n 1300 m gewandeld, opdat ik niet voortijdig zou hoeven te stoppen. Dat was achteraf bekeken niet nodig geweest, want ik kwam zonder moeite terug tot waar ik woon (ik moest zelfs een kleine omweg nemen om geen afstand te kort te komen). Op het vriendelijke asfalt rondom de Binnenschelde had ik goed zicht op de lucht (en daarom een goede GPS-ontvangst), waarbij het tempo bleek (5:37 min/km) dat voor mij blijkbaar een rustig tempo is. In de stad—met huizen in de weg en stoeptegels die niet meer recht liggen—ging het tempo weer richting de 6 min/km, terwijl ik voor mijn gevoel net zo hard liep. In het bos, onder een bladerdak is dat tempo zelfs hoger (6:30 min/km), volgens mij door slechte ontvangst van een GPS signaal.
Dinsdag deed ik—na wat me op zondag overkwam na de training—slechts drie series intervaltraining, in plaats van vijf. Elke serie bestond uit 400, 300, 200 en 100 m op snelheid (100 m pauze, 400 m seriepauze). De gemiddelden per afstand waren:
- 400 m in 1:55 min (4:47 min/km)
- 300 m in 1:15 min (4:09 min/km)
- 200 m in 48 s (4:00 min/km)
- 100 m in 21 s (3:36 min/km)
Ik sloot af met ruim 16 minuten rustig uitlopen op een gemiddeld tempo van 6:23 min/km op de (verlaten, vanwege de zomervakantie) grasveldjes van sportpark Rozenoord.
Woensdag deed ik een rustige duurloop van een uur, waarbij ik begon en eindigde bij de spoorwegovergang ter hoogte van de Wouwsestraatweg/Bredasestraat; ik keerde bij de Tholenseweg, waar ik de kerktoren van het dorpje Tholen kon waarnemen in de verte.
Het is erg uitkijken bij deze route, vooral wanneer je de Nieuw Beijmoerseweg oversteekt voor het zandpaadje richting de Sint Ignatiusdijk. Op deze dijk staan palen die bovenaan wit geschilderd zijn en aangeven waar het water zou staan als de dijken zouden doorbreken. Ik weet niet wat ik daarvan moet denken, omdat ik waterschapsbelasting betaal. Het is hier wel mooi, zeker na al het autoverkeer dat ik onderweg moest trotseren.
Donderdag liep ik rustig op mezelf vanaf thuis in en enkele ronden op de atletiekbaan voordat we als loopgroep van Spado naar het bos liepen. Daar deden we telkens kleine stukjes op sneller tempo, om daarna rustig door te lopen naar het volgende punt waar een stukje op snelheid gelopen werd. Ik zat vaak vooraan in de groep, omdat de snellere lopers afwezig waren. Verwend door al de nieuwe routes de laatste tijd was de route van deze training een beetje saai. Gelukkig maakte de groep me die eentonigheid van een bekende omgeving vergeten.
Na een rustdag op vrijdag ging ik zaterdag naar Heerle over het asfalt, deed een rondje over onverharde paden en keerde in omgekeerde richting naar het begin van de Bergsebaan (waar ik begonnen was). Gelukkig was het nog niet zo warm en het was goed toeven waar ik bijna een week geleden mijn trimloop deed.
Zoals gebruikelijk was de atmosfeer in het dorp (een zeldzaamheid in de stad) vriendelijk, met teruggroetende mensen die aan de wandel waren met de hond voordat het ’s-middags te heet zou worden. Ik was ruim voor de hitte terug thuis, terwijl ik kon terug kijken op een geslaagde training, rustig, doch best wel snel voor mijn doen. Het gaf me het vertrouwen dat ik de wedstrijd zeven dagen eerder verwerkt had.
Eh, werkelijk hersteld?
Ik denk dat het goed is om te beseffen dat iedereen constant bezig is om wat er gebeurt om hen heen te verwoorden in een verhaal, oftewel, iedereen denkt, heeft een opvatting. De meeste gedachten kloppen niet met de feiten en zijn daarmee een rationalisering van de objectieve werkelijkheid. Dit geldt vooral voor mensen die iets willen bereiken, zoals sporters. Dit maakt zaken zoals sporthorloges en analyses van trainingsgegevens zo nuttig. Het geeft een andere kijk op de werkelijkheid zonder dat er een ander mens aan te pas komt. Andere mensen hebben hun eigen gedachten die vaak ook subtiel afwijken van wat op basis van feiten bekend is. Het maken van een goed onderscheid tussen wat mening is en wat feit is niet makkelijk, vooral niet als het jezelf betreft.
Ik schreef bij de training op zaterdag dat ik “de wedstrijd zeven dagen eerder verwerkt had.” Hoe is het dan dat ik me bij het opstaan zo moe voel? Verder kreeg ik van Runalyze op zaterdag het advies om een rustdag aan te houden. Terwijl ik dit schrijf (zondag) is die rustdag verdwenen, maar de Monotony-waarde is nog steeds hoog (1,47; alles boven 1,50 is hoog); gisteren vlak na de training was deze 2,01 (alles boven 2 is gevaarlijk hoog), met het hersteladvies van 1 dag. Als ik dit combineer met hoe ik me voel vandaag, dan zie ik dat het correct is om vandaag niet te gaan hardlopen, noch een intensieve inspanning te doen. Met de verwachte hitte (29° C) is dat geen straf.
Overigens, ik had volgens mijn schema op woensdag een rustdag moeten aanhouden (elke drie weken een week met minder kilometers), maar ben het vergeten. Ik mag dat dus corrigeren met een rustdag op zondag. Ook moet ik beter leren kijken op mijn schema.
Bedankt voor het lezen en loop ze!