Na een mislukte poging om aan de start te verschijnen van de halve marathon in Spijkenisse op 17 december 2017 (ik was te ziek), ben ik blijven kwakkelen met mijn gezondheid. Toen het iets beter ging (eind januari 2018), kwam de enkelblessure in alle hevigheid terug. Misere zat dus en niet veel zin om iets te schrijven. Luiheid (niks doen) is niet zo’n interessant onderwerp om over te schrijven.
Het is me duidelijk dat de marathon in 2016 er zwaar op ingehakt heeft. Door geen rust te nemen naderhand ben ik van de regen in de drup terecht gekomen. Minder poëtisch, ik kwam in een neerwaartse en zichzelf handhavende spiraal van blessure en oververmoeidheid terecht. Dat soort dingen gebeuren nu eenmaal. Voor veel (vooral oudere) lopers is dat een teken om de hardloopschoenen in de bomen te hangen (te stoppen met wedstrijdsport). Zover ben ik nog niet.
De problemen met ouder worden zijn me wel duidelijk, kracht en lenigheid nemen af. Om dat enigszins tegen te gaan, zal ik me op die tekorten moeten concentreren. Helaas is (lange afstand) hardlopen niet de juiste mannier op sterker en leniger te worden; het is puur een prikkel voor het uithoudingsvermogen.
Wat dit blog betreft, verwacht even geen regelmatige updates meer. Dit jaar zal er waarschijnlijk geen wedstrijd gelopen worden, hooguit een prestatieloop op gezapig tempo. Daarvan heb ik er dit jaar al twee gedaan.
Bedankt voor het lezen en loop ze!