Het is begin maart en het ziet er niet naar uit dat mijn blessure binnen een paar weken over zal zijn. Beter dan herstel te forceren lijkt me om toe te geven dat ik meer tijd nodig heb om te herstellen. Wellicht ware het beter geweest dat ik vanaf het begin alle plannen voor een marathon had laten varen, maar dat is wijsheid achteraf.
Wat duidelijk is geworden is dat de ondersteuning van kinesiologische tape het mogelijk maakt om aan zaken als intervaltrainingen en korte prestatielopen mee te doen. Echter, als ik altijd met steun loop, wordt mijn enkel niet sterker. Beter is—net als eind vorig jaar—om het tempo beperkt te houden en de afstand niet al te lang te maken. Toentertijd was dat zelfs niet genoeg om pijnvrij te blijven; nu is het dus wèl mogelijk (zo bleek zondag).
Het ligt voor de hand om voorafgaand aan intensievere trainingen mezelf in te tapen en daarnaast korte hersteltrainingen (30 Ã 60 minuten) te doen voor het aansterken van de enkel, mits de enkel vooraf pijnvrij is. Op den duur zou dat de belastbaarheid van de enkel moeten verhogen. Het is wel minder opwekkend voor iemand die graag snel wil zijn. Dat kan natuurlijk wel, maar niet zonder mezelf in te tapen.
Dinsdag 28 februari
- baantraining: 8,36 km in 48m:47s (5:50 min/km), 135 bpm, 181 st/min
- gegevens op Garmin Connect
- kern: 5x 600 m (100 m) in:
2:55, 2:56, 2:53, 2:50, 2:52 min/600 m
(gemiddeld 4:50 min/km)
De trainer liet ons in dit waterkoude weer wel heel erg lang oefeningen doen. Hierdoor waren mijn spieren al weer sterk afgekoeld na het warmlopen op de baan. Eventjes opwarmen in de kleedkamer (zoals velen maar al te graag deden) alvorens aan de kern van de training te beginnen was niet genoeg; mijn spieren waren stijf. Dat loopt niet alleen niet lekker, maar leidde bij mij tot lichte kramp naderhand. Ik had daar al vooraf een voorgevoel van en daarom hield ik de training kort, minder dan 20 minuten. In die tijd kon ik vijf van de zes 600tjes doen en de 400tjes liet ik voor wat ze waren, niet gedaan.
Donderdag 2 maart
- baantraining: 10,68 km in 1u:01m:30s (5:45 min/km), 144 bpm, 178 st/min
- gegevens op Garmin Connect
- kern: 2 series, pauze 100 m, seriepauze 400 m
- 1200, 800, 500, 200 m in:
5m:36s, 3m:58s, 2m:20s, 47s - 1200, 800, 500, 200 m in:
5m:54s, 3m:57s, 2m:22s, 48s - (gemiddeld 1200 m 4:48 min/km, 800 m 4:57 min/km, 500 m 4:41 min/km, 200 m 3:57 min/km)
- 1200, 800, 500, 200 m in:
Deze keer was er een andere trainer en niet zo’n nadruk op oefeningen. Hierdoor was het programma niet zo’n probleem, alhoewel mijn enkel wel flink opspeelde onder het lopen, vooral bij de langere afstanden. De pauze was kort, zo rond de 45 s, wat inhield dat de 800 m (na een 1200 m) telkens een beetje zwaar viel (ik was hierin niet alleen, zo hoorde ik achteraf van anderen). Gelukkig was de 500 m goed te doen en de 200 m was eigenlijk een eitje.
Meteen na de cooling-down zwol mijn enkel weer lichtjes op, wat geen goed teken is. Normaliter heb ik ’s-donderdags minder last van mijn enkel dan bijvoorbeeld op dinsdag. Nu was het andersom. Aangezien het al maart is, zie ik niet veel kans op een herstel van deze hardnekkige blessure voor het eind van de maand. De oorspronkelijke schatting van “ergens in mei” is waarschijnlijker. Het betekent wel dat ik dit jaar waarschijnlijk geen marathon zal lopen.
Zondag 5 maart
- bostraining: 4,00 km in 28m:19s (7:05 min/km), 121 bpm, 173 st/min
- gegevens op Garmin Connect
Het doel van deze training was om mijn enkel te versterken zonder achteraf last van pijn in en zwelling van de linker enkel te hebben. Ik liep daarom kort en op een traag tempo, zonder de steun van kinesiologische tape. Onderweg stond ik twee keer stil; de rest liep ik rustig hard. Lastig was wel dat ik door een hardloper werd ingehaald die rustig aan het joggen was. Mijn ego liet ik dus maar thuis. Daar heb ik niks aan tijdens een hersteltraining.
Bedankt voor het lezen en loop ze!