Geheel onverwachts las ik over hoe sommigen die ik online volg het op de Tilburg Ten Miles gedaan hadden. Traditioneel ben ik daar als hardloper aanwezig, omdat het de eerste “grote wedstrijd” na de vakantieperiode is bij mij in de buurt. Door mijn blessure is het helemaal aan mij voorbij gegaan. Ik kan ook niet stellen dat ik het een gemis vind voor mezelf, omdat ik op dit moment totaal niet in staat ben om wedstrijden te lopen.
Dat laatste bleek in de Heen en Weer loop die Spado twee keer per jaar organiseert rond het wisselen tussen zomer- en wintertijd. Normaal zou ik meelopen met de 5:00 min/km groep, maar deze keer ging het niet sneller dan 5:30 min/km gemiddeld en moest ik achteraf toegeven dat dit een zware inspanning was geweest. Niet alleen dat, maar daags erna speelde mijn blessure op en moest regelmatig de aanhechting van de Achillespees koelen om de pijn dragelijk te houden.
Het is duidelijk nog veel te vroeg voor wedstrijden. Ik vraag me nu af of ik de volgende keer me anders ga voorbereiden op een marathon, als ik daar ooit nog aan toe zal komen. Meer dan 100 km per week (terwijl 60 km/week voor mij normaal is) is gewoon een veel te zware belasting gebleken.
Maandag 5 augustus
- 10,19 km in 1u:12m:30s (7:07 min/km), 131 bpm, 155 st/min
- gegevens op Garmin Connect
- 2x 1600 m (5 min herstel) in:
7:09, 8:57 min/1600 m
Ik besloot om deze week een paar keer in de buurt van de 7 min/1600 m te komen, zodat ik wat aan mijn snelheid doe. De eerste keer voelde buitengemeen zwaar aan (gemiddelde hartslag 155 bpm, maximaal 162 bpm), waardoor ik de tweede keer het rustiger aan deed in net iets minder dan 9 minuten. Dat voelde meteen een stuk makkelijker aan (142 bpm gemiddeld).
Dinsdag 6 augustus
- groepsloop: 14,41 km in 1u:23m:20s (5:47 min/km), 142 bpm, 182 st/min
- gegevens op Garmin Connect
- Heen en Weer loop 10,76 km in 59m:35s (5:32 min/km), waarvan 7,88 km in 39m:44s (5:03 min/km)
Ik liep vooraf 1600 m in en sloot me na de start aan bij de 7:00 min/km groep van de Heen en Weer loop, georganiseerd de Spado. Na 1600 m (11m:08s) ging ik op jacht naar de 6:00 min/km groep, die ik nog vòòr het 4 km punt bereikte (3,97 km). Ik liep ze voorbij en wist al dat ik de 5:30 min/km groep niet zou bereiken vòòr het halverwege-punt (5,45 km). Ik kwam tot 5,17 km in 30 minuten, ruim 250 m verwijderd van de 5:30 min/km groep.
Nadat ik me had laten ophalen door dat 5:30 min/km groepje (terug op weg naar de startlocatie), liep ik van hun weg, op jacht naar de 7:00 min/km groep, die ik hopelijk ruim voor de finish (60 minuten) zou bereiken. Ik kwam bij ze na 9,5 km en 50m:52s na de start. Daarna liep ik rustig met ze naar de finish.
In totaal had ik 7,88 km losgelopen van “mijn groep” in iets minder dan 40 minuten. De 5 min/km groep bleek achteraf gemiddeld 4:58 min/km gelopen te hebben. Met mijn 5:03 min/km had ik dus moeten lossen, nog even afgezien van het feit dat ik maar 40 minuten op die snelheid gelopen heb en er compleet doorheen zat.
Na de finish werd ik een straat in gestuurd door de organisatie en die liep ik uit, ging het bos in en kwam naast het Bravis Ziekenhuis uit (bij het parkeerterrein), waar vanuit ik met een omweg naar de atletiekbaan van Spado liep om daar mijn loopmaten te ontmoeten. Ze wisten niet eens dat ik vandaag had meegedaan.
Ik was wel een ervaring rijker en een illusie armer. Mijn enkel deed behoorlijk zeer na die 40 minuten op snelheid. Wedstrijden lopen kan ik voorlopig niet; dat is wel duidelijk.
Woensdag 7 augustus
- 9,61 km in 57m:26s (5:59 min/km), 136 bpm, 181 st/min
- gegevens op Garmin Connect
- 6x 1600 m (5 min pauze) in:
10:26, 9:28, 9:10, 8:37, 9:51 min/1600 m
9:53 min/1600 m
Ik was nog behoorlijk moe van de dag ervoor en besloot om tussen elk 1600tje een ruime herstelpauze in te lassen (niet opgenomen), met oefeningen en wandelen. Met de 26 graden Celsius was dat zeker geen straf. In het begin was het veel “au” in mijn linkerenkel, maar dat werd gaandeweg minder, alhoewel het niet wegtrok, zoals het normaal wel doet.
Ik kon er een soort van piramideloop van maken, steeds sneller en dan weer langzamer. Bij de snelste 1600 m had ik veel last van pijn en vreesde dat ik wellicht de training zou moeten afbreken. Gelukkig was het langzamere tempo dat volgde minder pijnlijk, waardoor ik al mijn geplande zes 1600tje kon doen.
Twee dagen na de Heen en Weer loop van Spado voel ik duidelijk dat ik wat gedaan heb. Een dag eerder had ik moeite met opstaan, omdat ik zo vreselijk moe was, te moe om te beseffen dat ik moe was. Vandaag ben ik genoeg hersteld om te voelen dat ik dinsdag echt voluit gegaan ben.
Met al dat rustig aan doen vanwege de blessure in de laatste maanden is mijn conditie (uithoudingsvermogen) achteruit gehold. Snelheid heb ik gelukkig nog wel, maar ik kan het niet lang volhouden.
Bedankt voor het lezen en loop ze!