Het vervelende aan de specifieke blessure die ik heb (aanhechting Achillespees) is dat ik wel kan hardlopen, maar dat ik erop moet letten dat ik niet te hard ga. Voor de buitenstaander lijkt het of er niks met mij aan de hand is, maar er is wel degelijk een blessure. Punt is dat er niet veel doorbloeding door pezen is en dat herstel veel tijd in beslag neemt. Verder is het verraderlijke dat de pijn wegtrekt na een fikse warming-up, waardoor het lijkt alsof de blessure over is. De reactie een dag later vertelt mij echter dat dit niet het geval is.
Nu zullen sommigen ervoor kiezen om dan maar met pijn te lopen, of zelfs pijnstillers te slikken op dagen dat het bar slecht gaat. Ik kies ervoor om de blessure te laten genezen, zodat ik er vanaf ben en niet jarenlang ga sukkelen met een verwaarloosde blessure die nooit echt is weggetrokken en zo nu en dan opspeelt. Eén zo’n blessure heb ik al (ben ooit eens door mijn enkel gezwikt en dat speelt regelmatig op), een tweede wil ik liever voorkomen. Liever anderhalf jaar op een laag pitje sporten dan voor de rest van mijn leven blijven sukkelen met zoiets.
Het is niet dat ik er mijn brood mee verdien. Hardlopen is voor mij puur voor het plezier, ook is het niet altijd even plezierig om te doen.
Hier is wat ik deze week gedaan heb:
- 25 juli: 2x 1600 m (5 min pauze), beide in 7:50 min/1600 m (4:54 min/km)
- 26 juli (Spado): 2x 1600 m (5 min pauze), in 7:49 min/1600 m en 7:46 min/1600 m
- 28 juli (Spado): intervaltraining, 3x 1000 m (5:10, 4:53, 4:40 min/km), 2x 800 m (3:50, 3:43 min/800 m), 400 m in 95 s (3:57 min/km)
- 30 juli: 2x 1600 m (5 min pauze), in 8:00 en 7:31 min/1600 m
- 31 juli: duurloop 12 km
De intervaltraining op donderdag (28 juli) was iets aan de zware kant, vooral dat laatste 400tje in 95 s. De dag erop kon ik niet zonder pijn wandelen (hardlopen heb ik laten schieten) en in de dagen erna (zaterdag, zondag) bleef de aanhechting van de Achillespees zeuren.
Het is me wel duidelijk dat wedstrijdbelasting voorlopig niet op het menu staat. De Eindhoven marathon sla ik dus over. Ik zet hem niet eens om in een halve marathon of zoiets. ’t Is gewoon einde-verhaal wat hardlopen in Eindhoven betreft dit jaar.
Snelheid is slecht bevallen, terwijl afstand blijkbaar wel gaat. Ik blijf desalniettemin bij mezelf aandringen op snelheid, alleen niet zo intensief als afgelopen week, eerder wat bedaarder, passend bij mijn huidige niveau.
Ik denk dat ik terugval op de stukjes van 1600 m, afwisselend in 10 en 12 minuten. Dat is nu langzaam genoeg om de pees te laten herstellen, maar toch weer niet zó langzaam dat ik aan snelheid inboet. De tweede week van augustus kan ik dan een van die trainingen vervangen door twee snelle 1600tjes met 5 minuten herstelpauze. Gaat dat goed, dan de week erop nog eentje, enzovoorts. Meteen naar een snel schema, wat ik afgelopen week gedaan heb, dat is een beetje teveel van het goede gebleken. Meer snelheid mag wat rustiger geïntroduceerd worden.
Het blijft aanmodderen, maar daar ben ik ondertussen aan gewend.
Bedankt voor het lezen en loop ze!