Afgelopen week heb ik niet hardgelopen, geen meter. Zelfs wandelen was best wel pijnlijk. Toch ging ik naar de hardlooptraining, twee keer, als toeschouwer. Natuurlijk was er de vraag wat er aan de hand was, maar dat was eenvoudig te beantwoorden door naar mijn enkel te grijpen. Waarom ik er sowieso stond was moeilijker te beantwoorden.
Het geeft een speciale kijk op het hardlopen als je er zelf niet aan kunt deelnemen. Ik had geen bijzondere behoefte om een stukje mee te doen. De vraag kwam zelfs in me op of ik eigenlijk wel zoveel tijd in deze sport wilde steken, in het bijzonder de marathon. Met alles meegerekend (voorbereiding en herstel) ben ik een maand of vijf bezig met een enkele marathon, zonder echt te kunnen uitblinken op andere afstanden.
Zo leuk vind ik het ook weer niet om marathons te lopen.
Hardlopen vind ik duidelijk wel leuk, anders zou ik niet gaan kijken op de atletiekbaan naar mijn loopgroep.
Deze week gaat een niet leuk onderdeel plaatsvinden, het terugkomen na een blessure. Het is niet vreemd dat het twee keer zo lang gaat duren als de tijd dat ik niet heb kunnen hardlopen, een dag of tien. Dat betekent dat ook de eerste week van mijn marathonvoorbereiding aangepast mag worden (minder kilometers dan wat in het schema staat).
Tijd om serieus te gaan werken aan mijn conditie.
Bedankt voor het lezen en loop ze!