Alhoewel ik al eerder schreef dat ik niet zou letten op het tempo, deed ik dat dus wel. Immers, iedere kilometer werd er door mijn horloge een signaal doorgegeven hoe snel de laatste kilometer was. Na de eerste kilometer schrok ik wat: 5 min/km. Dat moest sneller kunnen. Vandaag was het experimenteren, zodat ik beter kijk heb op mijn conditie.
Wie niet waagt zal ook niet winnen.
Nadat ik het tempo omhoog gegooid had, kwam ik in de wedstrijd. Echter, na het 9 km punt kwam de klad erin. Ik was duidelijk te snel van start gegaan. Had ik de 5 min/km van de eerste kilometer aangehouden, dan had ik waarschijnlijk uitgekomen op een snellere tijd. Na de 10-de kilometer tergend langzaam gelopen te hebben, besloot ik de handdoek in de ring te gooien. Ik zou verder alleen uitlopen op gevoel.
Toch bleef het tempo redelijk op niveau tot het 15 km punt. Toen had ik het gehad en begon te denken aan opgeven, of wandelen. Het is er niet van gekomen, maar het plezier in het lopen was duidelijk weg. De vraag was: wanneer is het over?
Met een wat teleurstellende 1u:47m:05s op mijn klokje hobbelde ik over de finishlijn. Ik had gehoopt op 3 minuten sneller (1u:44m) zonder veel moeite. Blijkbaar is afvallen niet genoeg; je moet er ook nog voor trainen. Verder voelde ik heel duidelijk nog de duurloop van afgelopen donderdag in de benen. Dat doe ik in de week voor Leiden (17 mei) dus maar niet. Ik ga het trainingsschema erop aanpassen.
Toch is het niet alleen maar “doom and gloom”. Ik heb immers zo’n 50 s sneller gelopen dan in Drunen dit jaar.
De organisatie was goed geregeld. Terwijl ik me aanvankelijk wat bezorgd maakte over het ingewikkelde parcours, was er geen probleem met verkeerd lopen. Er stonden genoeg vrijwilligers en men had verse pijlen op de weg geschilderd. Er waren slechts twee punten waar de lopers van andere afstanden zich afsplitsten (voor de 5 km in het begin en voor de 15 km na zo’n 9 km of zo). Het parcours was niet verkeersvrij, wat erg storend was. Ik moest telkens goed opletten en zo nu en dan rechts of links van de weg lopen om ongehinderd door te kunnen lopen; het haalde me telkens uit mijn concentratie. Over de mate van verhardheid hoefde ik me ook geen zorgen te maken; dat was bij elkaar genomen hooguit een paar kilometer en dan geen zandpad, maar meer een (ingelopen) grindpad. De wind was wel een geduchte tegenstander; er waren veel onbeschutte stukken. Verder waren er vele bochten, maar dat was al duidelijk van het kaartje.
- Delftse Parkenloop: halve marathon in 1u:47m:05s (5:05 min/km), 151 bpm, 184 st/min, 45,85 wp*
- tussentijden per 5 km en tempo's per km
- 5 km in 24m:02s (4:48 min/km) 5:01, 4:41, 4:50, 4:55, 4:45 min/km
- 10 km in 48m:32s (laatste 5 km in 24m:30sā4:54 min/km) 4:44, 4:47, 4:41, 5:09, 5:10 min/km
- 15 km in 1u14m:44s (laatste 5 km in 26m:12sā5:14 min/km) 5:11, 5:11, 5:12, 5:24, 5:16 min/km
- 20 km in 1u:41m:39s (laatste 5 km in 27m:27sā5:29 min/km) 5:21, 5:25, 5:28, 5:23, 5:18 min/km
- 21,1 km in 1u:47m:05s (laatste 1,1 km in 5m:26sā4:56 min/km)
- Garmin Connect
* wp staat voor Daniels workout points, gebaseerd op het aantal minuten in bepaalde activiteitenzones. Het is een graadmeter voor de intensiteit van een training of wedstrijd.
Wat zegt dit nu voor de NK Halve Marathon, over twee weken? Wel, het lijkt me verstandig om 5 min/km aan te houden als starttempo en dat tempo vol te houden tot het 16 km punt. Daarna kan ik proberen om verder onder de 1u:45m terecht te komen.
De snellere tijden komen vast nog wel later dit jaar, vooropgesteld dat ik niet geblesseerd raak, zoals voorgaande jaren. In twee weken valt er niet veel tijdswinst te behalen; hooguit een minuut of twee.
Bedankt voor het lezen en loop ze!