Het verbaast me altijd hoe makkelijk ik bij fietsen de weekomvang kan verhogen zonder de problemen die ik altijd krijg als ik dat met hardlopen probeer. Ik kan daarom goed begrijpen hoe sportieve fietsers niet goed begrijpen hoe “onvriendelijk” de hardloopbeweging voor je lichaam is tot ze het zelf proberen. Toch zit er een grens aan fietsen, zoals ik deze week mocht ervaren. Ik moet mijn enthousiasme iets temperen.
De blessure aan de teen naast de rechter grote teen is nog niet over. Ik controleer deze telkens na het opstaan door zachtjes te drukken onder de teen. Voel ik iets van pijn, dan ga ik ervan uit dat de blessure nog niet over is. Later op de dag trek de pijn weg door gebruik. Dat is altijd lastig, omdat de verleiding is om weer te gaan hardlopen als ik geen pijn meer voel, met als gevolg dan het kleine beetje herstel volledig teniet gedaan wordt door te gaan trainen (hardlopen).
Het lijkt me verstandiger om eerst een stukje (pijnvrij) te kunnen wandelen voordat ik met gerust hart kan hardlopen.
Een voordeel van niet kunnen hardlopen is dat ik kan stil staan. Dat geeft me de gelegenheid om te kijken naar anderen die wel kunnen hardlopen. Dit niet zo zeer om mezelf te treiteren, maar om te genieten van prestaties van anderen. Wellicht kan ook ik binnenkort weer prestaties leveren in plaats van aan de zijlijn staan.
Ik was aanwezig als toeschouwer bij de Kassenloop in het nabijgelegen Steenbergen (NB). Een stevige wind gaf de lopers een geduchte tegenstander, die duidelijk zichtbaar was net na het 4 km punt van het 5 km lange parcours (die naar keuze 1 of 2 keer mocht worden afgelegd).
Nadat alle lopers het 4 km punt gepasseerd waren ging ik op de stadsfiets terug naar Bergen op Zoom, zodat ik voor het donker was thuis kon zijn. Bovendien kon ik zo redelijk snel de foto’s beschikbaar maken op mijn Flickr pagina.
In elk geval ga ik deze week nog niet hardlopen, alhoewel ik dat eerst wel van plan was. Het lijkt me verstandig om—net als na een langdurige blessure van maanden—de draad voorzichtig weer op te pakken door eerst te wandelen, dan wandelen met stukjes hardlopen, om tot slot aaneengesloten hard te lopen op een rustig tempo.
Ik heb geen idee of ik op tijd klaar ben voor de halve marathon van Delft (3 mei 2015), of anders het NK Halve Marathon in Leiden (17 mei 2015). Ik wacht het maar af. Wat kan ik anders dan dat? Het is moeilijk om niet te vallen in de val van zelfbeklag en negativiteit; op een cynische blogger zit niemand te wachten, al was het maar dat ik er zelf niet op zit te wachten. Voor spoedig herstel werkt een positieve inslag veel beter, alhoewel ik voorzichtig moet blijven. “Behoudend positief” is wellicht te beste omschrijving van de houding die ik ambieer.
Het opgebouwde uithoudingsvermogen houd ik in stand door aanvullend te fietsen, alhoewel minder dan ik de afgelopen twee dagen gedaan heb (74 km!).
Bedankt voor het lezen en geniet van het lopen.