Gisteravond ging ik vol goede moed mijn rustige duurloop tussen de 8 en 14 km doen, toen ik na een minuutje of twaalf in het bos alweer op de grond lag (nu wel met schaafwonden). Door de combinatie van geen bril dragen, donker bos en zon door de bladeren in mijn ogen schijnend, zag ik een boomwortel niet en daar lag ik weer, voor de derde keer achter elkaar in het bos trainen. Ik ben het wel even zat om horizontaal door het bos te bewegen (zogezegd).
Dat is eigenlijk best jammer, want het verliep verder gesmeerd en ik liep als een speer op mijn Kinvara schoentjes en met de huissleutels in mijn SPIbelt in plaats van om de pols in een band met rits.
- 16 juni 2013, rustige duurloop
- 11,00 km in 1u:02m:08s (5:38.9 min/km)
- tempo's per km (gemiddeld 5:38.9 min/km)
- 6:11.3, 5:44.3, 5:39.5, 5:49.5, 5:44.9,
5:37.9, 5:37.6, 5:35.1, 5:18.1, 5:37.7,
5:12.4 min/km - loopcadans per km (gemiddeld 88 pas/min)
- 87, 88, 88, 88, 87,
88, 89, 89, 89, 89,
89 pas/min
Wederom viel me op hoe onvoorspelbaar het tempo in het begin van de meting kan zijn. Eerst dacht ik dat de footpod niet gekoppeld was aan mijn Garmin Forerunner 310XT en koppelde die na 100 m hardlopen opnieuw (lettend op een bevestiging op het scherm). Helaas maakte het niets uit. Terwijl ik voor het gevoel op inlooptempo liep (vaak tussen de 5:45 en 6:15 min/km), gaf het horloge 7 min/km aan. Om verder uit te zoeken wat eventueel de oorzaak is, zal ik het momentane tempo ook in een gegevensveld plaatsen. Het zou kunnen liggen aan het algoritme van de tempobepaling of wellicht een technische beperking van de footpod, die enige tijd nodig heeft om in een steady state te geraken. Wordt vervolgd…
Zo hoe ga ik het vallen oplossen? Wel, door niet meer in het bos te lopen. Er is een natuurgebied ten westen van Bergen op Zoom, het Markiezaat, dat voornamelijk open weidegebied en water is. Een nadeel is dat het voor mij, als Oost-Bergenaar niet naast de deur ligt, zoals de gemeentelijke bossen en de bossen van Brabants Landschap. Tot voor kort kon ik de “smoes” gebruiken dat ik de fiets niet kon nemen, omdat ik geen ruimte had voor twee huissleutels en een fietssleutel. Met mijn SPIbelt gaat dat natuurlijk niet meer op.
Dus ja, elders trainen en er met de fiets naar toe. Kost wel iets extra tijd, natuurlijk, maar als dat valpartijen scheelt en een mogelijk langdurige blessure van zeer ongelukkig vallen, dan moet het maar. Ieder keer vallen in het bos is nou niet bepaald “duurzaam trainen”.
Nieuwe omgeving, nieuwe mogelijkheden.
Bedankt voor het lezen en loop ze!