Tot mijn schrik las ik dat een hardloper in een forum zichzelf geen gamer noemde. Dat zou inhouden dat hij wedstrijden bloedserieus neemt en niet ziet als een rollenspel, waar je doet alsof je achter iets aan loopt of probeert een denkbeeldige tegenstander van de lopers om je heen te maken. Och hemeltje, ik hoop toch maar dat dit een spraakverwarring is.
Enfin, dit rollenspel heeft niet alleen betrekking op sport. Ook het vertellen van verhalen, beeldende kunst, bordspellen en, ja, videogames appelleren aan het inlevingsvermogen. We gebruiken dat inlevingsvermogen in het dagelijks leven, zonder dat we het echt door hebben, als we met mensen omgaan. We spelen een spel, het spel van de conversatie, welke ongeschreven regels heeft, die we aldoende leren. Sport en spel zijn slechts geformaliseerde versies van wat we in het dagelijks leven doen. Ze scherpen onze empathie aan.
Enigszins geïnspireerd door dat forumbericht ging ik aan de slag met potlood en papier, om een schets te maken die ik hier kon delen. Alsof ik niet genoeg te delen heb, met zowat een bericht per dag in de afgelopen maanden! Laten we zeggen dat ik graag andere dingen deel, die slechts zijdelings verbonden zijn met hardlopen.
Met deze foto van Running Ronald als referentie maakte ik de volgende cartoon schets. Na twee tevergeefse pogingen om na te tekenen van de foto, besloot ik om verbeelding te gebruiken. Fotorealisme is niet echt mijn ding, denk ik, alhoewel ik mezelf toch steeds blijf uitdagen om dat te doen. Het houdt me scherp.
Het is geen spectaculair resultaat, maar het is wel iets om te blijven doen, zodat ik ideeën kan opdoen voor mijn strip-in-de-ijskast. Ik veronderstel dat ik nog veel van zulke schetsen moet maken voordat ik genoeg vertrouwen en enthousiasme heb opgebouwd om daadwerkelijk weer strips te gaan tekenen.
Bedankt voor het lezen en loop ze!