Terwijl ik thuis kom van boodschappen doen, waaronder twee flessen van 700 ml biologische groentesap, moet ik denken over iemand die vragen stelde op het Chat'n'Run forum over de New York marathon die net zo goed beantwoord hadden kunnen worden door naar de website te gaan en de informatie aldaar te lezen.
Wat niet zo voor de hand lag was dat een georganiseerde reis vanuit Nederland rond de 1500 euro ligt en dat je soms via Startbewijs Hulp nog aan een startbewijs kunt komen. Dat je de tijden moest opgeven voor kwalificatie voor de verloting van startbewijzen, tijden voor marathons of halve marathons gelopen in 2012, dà t stond allemaal op de marathon website.
Afgezien van het feit dat het een maandinkomen is voor veel mensen (of bijna twee maanden van een bijstandsuitkering), vind ik het een beetje getuigen van zelfverheerlijking, zeker als het je eerste (en wellicht je laatste) marathon is. Ach, het is de moderne tijd, waar mensen niet het geduld op kunnen brengen om zich voorzichtig over meerdere jaren voor te bereiden op de bijna bovenmenselijke sportieve uitdaging van de marathon te voltooien binnen de tijdslimiet. Zelfs zoeken op een zoekmachine is nog te veel werk voor sommigen. Gewoon vragen aan je volgelingen op Twitter en die het zoekwerk laten doen; dat is veel makkelijker.
Van de andere kant, als je de centen hebt (alle 150.000 centen), waarom dan niet? De economie kan wel een steuntje gebruiken en geld oppotten of beleggen is wellicht niet zo maatschappelijk verantwoord op dit moment. Geld moet vloeien.
Zit ik me zorgen te maken of ik al die hardloopwedstrijden dit jaar (en de reiskosten om er te komen) wel kan bekostigen. Ik laat massale evenementen een beetje links liggen, omdat ik ze simpelweg niet kan betalen, tenminste, niet om er elke week aan deel te nemen. Kleinschaligheid (en matigheid) is troef voor mij op dit moment.
Wat voegt zo'n grootschalig evenement (Dam-tot-Damloop, Zevenheuvelenloop, etc.) eigenlijk toe aan je beleving? Ja, het is een feestje. Maar is hardlopen niet bedoeld als een eenzame strijd tegen jezelf en de klok? Of is bekendheid nodig voor je (niet-hardlopende) vrienden- en kennisenkring? Loop je uitsluitend om later te kunnen opscheppen over je prestatie? Dat mensen moeten vragen hoe lang een marathon is, zegt mij al genoeg. Hun ogen worden net zo glazig als die van mij worden als iemand zegt dat hij de 100 km trail run heeft voltooid in Limburgs Zwaarste.
En dit weblog dan? Is dat geen zelfverheerlijking? Ik hoop niet dat het zo wordt opgevat. Ik probeer om mensen te laten weten wat ik doe en dat het niet altijd even makkelijk is. Ik hoop dat ik mensen aanspoor om zelf ook wat te doen aan hun conditie, of als ze al wat doen, om het vooral te blijven doen.
En na 15 jaar serieus bezig geweest te zijn weet ik dat matigheid een mens siert. Ik heb drieste plannen gehad en die zien falen. Niet dat je niet mag dromen; dat is goed om richting te bepalen.
New York hoort niet bij mijn dromen om er een marathon te lopen. Dat is zo geweldig verspillend in mijn ogen, terwijl de kilometers in Europese marathons net zo lang zijn. Als je die hebt gelopen en er zo'n beetje op uitgekeken bent, dan wellicht, ja. Maar als je allereerste marathon, uit eigen zak?
Perspectief en matigheid.
Bedankt voor het lezen en mocht het je gelukt zijn om een startbewijs te bemachtigen voor de New York marathon, prachtig. Nu heel blijven en goed blijven trainen, zoals voor elke marathon.