Ik stond laatst bij het inpakken van mijn tas bij de supermarkt, terwijl een man bij een kassa zijn verhaal stond te doen. Hij zeurde behoorlijk door en je zag de caissière met haar ogen rollen. Een zeurpiet die met het verkeerde been uit bed is gestapt kan je dag danig verpesten.
Wat heeft dit met discipline te maken? Wel, negatieve gedachten is wat ons kan laten afwijken van het “rechte pad” (de dingen waarvan we weten dat we ze moeten doen, omdat het de juiste dingen zijn om te doen). En negatieve gedachten (ook die uitgesproken door anderen) zijn besmettelijk, omdat het makkelijker is om ergens over te klagen dan om er zelf wat aan te doen. Het appelleert aan je gevoel van gemakzucht of je probeert angst te verdrijven door het “weg te praten”, zonder moeite te doen het te begrijpen (als je dat al zou kunnen). Klagen doet klagen.
Je leven laten leiden door gevoelens (positief of negatief) is een leeg bestaan. Je bereikt geen grote dingen, omdat die vaak enige inspanning en ongemak vereisen voordat je resultaat ziet. Voor een hardloper is zo’n houding desastreus.
Immers, zelfs al ben je een trimmer, je moet nog steeds regelmatig de deur uitgaan om in conditie te blijven, ook al is het weer er niet naar. Je kunt maar zoveel bereiken in de sportschool als het slechte weer aanhoudt. Voor wedstrijdlopers is die noodzaak om regelmaat te hebben nog belangrijker en succesvolle hardlopers moeten niet alleen regelmaat hebben, maar ook nog eens specifieke trainingsprikkels krijgen om optimaal voorbereid te zijn.
Verder zijn er geen manieren om de boel kort te sluiten. Je moet je lichaam laten wennen aan de inspanning van wedstrijden voordat je wedstrijden loopt. Ja, je kunt een marathon lopen in het jaar dat je begint met hardlopen, maar het zal geen aangename ervaring zijn en je zult weinig leren van die ervaring, omdat je alle stappen hebt overgeslagen die noodzakelijk zijn om goed te beseffen waarmee je bezig bent. Het voegt weinig toe aan je leven, anders dan dat het iets is wat je kunt afstrepen van het lijstje van dingen die je ooit gedaan moet hebben in je leven.
Ik denk dat regelmaat belangrijker is dan wat dan ook om discipline aan te kweken. Helaas houdt dat in dat je keuzes moet maken. Je doet bepaalde dingen niet, zodat je andere dingen wel kunt doen. Wat je wèl doet kan beter vruchten afwerpen (lees: een meetbaar resultaat hebben), anders wordt het wel erg “theoretisch”. Je moet met jezelf afspraken maken welke resultaten je wilt zien en wanneer; je moet jezelf concrete, meetbare doelen stellen. Daarbovenop moet je ook nog eens een actieplan hebben met onderdelen die je kunt uitvoeren, een trainingsschema in het geval van hardlopen.
Daarom ben ik er persoonlijk geen voorstander van om slechts een handjevol wedstrijden op je jaarlijkse wedstrijdkalender te zetten. Wellicht is dat genoeg voor sommigen, maar ik heb regelmatig bevestiging nodig dat ik op de goede weg zit. Ik twijfel constant aan wat ik kan en vraag me af of het ook anders kan. Het is de vloek van een creatieve geest.
Dat laatste (of het anders kan) is gevaarlijk, omdat je meer kunt bezig zijn met dingen aan te passen dan ze feitelijk te doen. Om twijfels uit te sluiten loop ik relatief veel wedstrijden in een jaar. Het houdt me met iets concreets bezig. Ik kan dan berusten in een trainingsschema dat wellicht beter zou kunnen, maar voorlopig goed genoeg is voor de volgende wedstrijd. Zou er meer tijd zitten tussen wedstrijden, dan zou ik weer gaan sleutelen aan mijn schema, om het beter te maken voor mijn situatie.
Hier is iets wat ik schreef op het Chat’n’Run forum over discipline en wat me besloot om dit stukje te schrijven.
Ik wordt sowieso niet blij van lange duurlopen op mezelf. Maar zelfs in een groep varieer ik tempo, of dat nu in training is of niet. Ik weet dat het niet goed is, maar vier uur (eerder het besef dat het vier uur gaat duren) is gewoon te lang voor mij om in een constant tempo te lopen.Dat is een van de belangrijkste redenen waarom ik geen marathons loop; ik loop mezelf helemaal kapot om de verveling tegen te gaan. Daar ben ik in 2009 wel achter gekomen. De wedstrijduitslag zal me worst wezen. Daar haal ik absoluut geen plezier uit, noch appelleert het aan mijn gevoel van trots. Het gaat me puur om de beleving tijdens het lopen.
Ik heb geen idee hoe je daar nu op kunt trainen. Discipline is bij mij ver te zoeken. De man met de hamer slaat mij met plezier tegen de vlakte en ik sta naast hem om een extra klap uit te delen, met dubbel plezier, aan mezelf.
Dat is natuurlijk pure forum-taal, stevige woorden om een reactie op te wekken bij mensen die dit lezen en ingelogd zijn. Toch geeft het weer waar mijn onzekerheid ligt. Het feit dat je niet echt kunt trainen voor een marathon, anders dan een marathon te lopen en kijken waar je zwakheden liggen, dat feit is iets wat me bang maakt. En terecht. De man met de hamer is wat vaak voorkomt, ook al was je voorbereiding optimaal. Ik weet uit ervaring dat een klap krijgen en met kramp over de Coolsingel wandelen geen pretje is.
Hoe kun je nog serieus trainen voor een marathon als je weet dat zoiets kan gebeuren en al je training voor niets was? In diezelfde tijd had je kortere afstanden kunnen lopen en veel meer plezier kunnen hebben, zonder alles in dienst van een marathon te moeten stellen, om vooral niet geblesseerd aan de start te verschijnen.
Ik heb er nog geen antwoord op. Misschien moet ik gewoon nog even doorgaan met kortere afstanden lopen en praten met marathonlopers om dat antwoord te vinden.
Bedankt voor het lezen en loop ze!