Terug in conditie komen is zwaar, maar volledig de moeite waard als je je verstand gebruikt. Gelukkig ben ik ervaren genoeg als hardloper om intuïtief te weten wanneer iets te zwaar is en hoe ik het kan aanpassen. Ik weet ook wanneer ik gewoon lui ben.
Hardlopen kun je niet uitleggen aan anderen. Mensen moeten het ervaren. En de eerste paar weken zijn niet aangenaam voor de ongeoefende loper, zeker als deze het op diens eentje doet. Hardlopen is een groepsactiviteit, ook al zou je dat niet denken. Wedstrijden zijn om het interessant te houden, maar het echte lopen vindt plaats in de training. In een groep trainen houdt je eerlijk, omdat anderen kunnen zien wat je doet terwijl zij het ook doen. Gedeelde smart zou je het kunnen noemen. Als het moeilijk gaat, kan een groep je er doorheen helpen.
Terug in conditie komen. ’t Is zwaar. Helaas is het moeilijk voor mij om me in de donkere dagen van de winter te motiveren. Een teruggang in conditie is onvermijdelijk, zo schijnt het. Dit jaar zal ik proberen om aan het eind van het jaar in de groep te blijven trainen, zodat ik tenminste 4 trainingen per week heb (2 op de baan en 2 in het weekend). Wellicht dat ik mijn vermaledijde “winderdepressie” kan doorbreken, geholpen met een zelf toegepaste lichtkuur met de Philips goLite LED lamp. Als dat lukt, kan ik wellicht weer marathons gaan lopen. Dat is nu een beetje “erg moeilijk”.
Om terug te komen op deze week, na een zware training op dinsdag met de club, 5 series van telkens 1000 m gemiddeld (100 m), 400 m snel (200 m seriepauze) en de ervaring van vorig week woensdag na een soortgelijk zware training op dinsdag en dan de dag erop hardlopen, zou je denken dat het gekkenwerk is om de training langer te maken. Toch is dat wat ik deed.
Het gevoel van vermoeidheid was er ook naar: meer dan vorige week.
Het was zwaar, loodzwaar. Het ging niet snel. Ik deed 6 series van ongeveer 1,7 km (3 minuten seriepauze), op gevoel. In feite herhaalde ik de route die ik liep op 5 maart 2013 (toen mijn GPS horloge het nog deed), maar met een extra lusje van 2 km, afgemeten op afstandmeten.nl. Je moet wat als je even geen GPS horloge hebt.
Dinsdag merkte ik dat ik niet mee kon met twee lopers die, naar hun zeggen, rond de 5 minuten op het stuk van een kilometer liepen en op de 400 meter liepen ze me er helemaal uit. Nu kan ik dat accepteren, omdat er altijd mensen zijn die harder lopen dan jezelf. Echter, niet zo heel lang geleden moesten zij mijn hielen bewonderen. Het is misschien flauw, maar ik zie het als een semi-opdracht om voor het begin van volgende maand genoeg in conditie te zijn om bij hen te blijven. Dat moet genoeg druk op me houden om net even dat beetje extra te geven.
Stoppen is namelijk heel makkelijk als je alleen loopt, zeker als je geen horloge om hebt om je eerlijk te houden. Het jezelf eerlijk houden zonder dat iemand het weet vind ik zo belangrijk, dat ik besloten heb om de 15+ km zwerftochten zonder horloge te gaan lopen. Het is druk leggen op jezelf, omdat je het wilt, niet omdat je iets te bewijzen hebt.
Volgende week woensdag doe ik de eerste. Ik kijk er al naar uit. Een extra bonus is dat ik bepaalde mensen niet hoef lastig te vallen met een (in hun ogen) belachelijk groot aantal kilometers per week. Ik noem het een “zwerfloop”, omdat het puur voor het plezier van het lopen is.
Aanstaande zondag zal ik de Kievitloop lopen, de 10 km. Ik verwacht een tijd van rond de 55 minuten. Dat is heel erg langzaam, zelfs voor mij. Als het beter gaat, hoera voor mij alvast. Om voldoende uitgerust te zijn (en blessures te voorkomen), neem ik vrijdag en zaterdag een rustdag. Het is immers mijn eerste loop sinds lange tijd. Voorzichtig zijn is dan niet verkeerd.
En ja, daar kijk ik dus ook naar uit, evenals naar mijn nieuwe sporthorloge aan het einde van de week (hoop ik).
Het sneeuw ruimen lijkt langzaam voorbij te zijn en de lente komt er duidelijk aan. Ik kan er alleen maar blij van worden.
Bedankt voor het lezen en loop ze!