Als je zo Lang uit de running bent geweest als ik, verlies je zowel zelfvertrouwen als plezier in hardlopen, als een tijdverdrijf. Er is de kwestie van fitness en lichaamsgewicht, maar die zijn volgens mij slechts bijzaak als je in put bent komen te zitten.
Voor mij persoonlijk zit het plezier hem in de uitdaging. Kan ik dit en dat doen? Was het vroeger om goed voor de dag te komen, zo’n beetje van ik ben beter dan jij, ik hoop dat ik nu volwassen genoeg ben om daarover heen te stappen. Ik heb niemand iets te bewijzen, zelfs niet mijzelf. Dat ik het goed doe, betekent niet dat een ander het slecht doet, en vice versa.
Waarom dan toch die behoefte aan een uitdaging, als het niet is uit competitie overwegingen? Wel, omdat het enerverend is, ook al zit er geen persoonlijke consequentie aan vast. Het is de roes van iets gedaan te hebben. Dit hoeft niet gevierd te worden (ik ben sowieso wars van rites en ceremonies). Dat zou immers een waardebeoordeling inhouden, een loutere afgeleide van een ervaringsfeit. Het is het feit op zich dat waarde heeft en geen beoordeling of accolade behoeft.
Ik ben er nu wel achter dat hardlopen en schrijven over hardlopen (en dat houdt ook het bijhouden van uitslagen in een lijstje in) twee heel aparte zaken zijn, net zo goed als het kijken naar een sportprestatie heel wat anders is dan zelf sporten, wat sportfans je ook willen doen geloven.
Het een en ander betekent dat als je noodgedwongen niet kunt deelnemen aan sportmanifestaties (-wedstrijden is niet het goede woord, omdat de meesten niet gaan voor een plaats op het podium), je als vanzelf overgaat in de rol van sportfan, iemand die praat over sport, maar het zelf niet doet. Je komt zulke mensen veel tegen, zelfs met de pretentie dat ze bijdragen aan sportprestaties door er over te spreken, zelfs denken te kunnen delen in de glorie, omdat ze deel waren van de voorbereiding van de sporter.
Ik houd niet van mensen die hun status laten afhangen van wat anderen doen, en een soort van “meta-prestatie” leveren. Veel trainers vallen helaas onder deze beschrijving en zulke zelfzuchtige trainers irriteren me mateloos. Het riekt naar pronken met andermans veren. Trainers die genoegdoening vinden in de prestaties zelf en dat niet naar buiten (of naar binnen) uitdragen zijn waarschijnlijk op de vingers van een hand te tellen. Het gros vindt motivatie in al dan niet verkapte zelfverheerlijking.
Voor mij persoonlijk, geen zelfverheerlijking of persoonlijkstatus door geleverde prestaties. De wetenschap dat ik iets gedaan heb wat ik me had voorgenomen is beloning genoeg.