Sommigen zullen zich afvragen wat er is gebeurd met de plannen om een sub 3.30 uur te lopen in Rotterdam en wat ik heb gedaan (of heb nagelaten) om die plannen op te geven. Ik ga namelijk voor uitlopen en niet zozeer om een tijd neer te zetten.
Wel, de belangrijkste reden om te gaan voor het voltooien van de marathon is mijn lichaamsgewicht. Ik denk dat een lichaamsgewicht boven de 80 kg voor mijn gestel een reden is om mijn verwachtingen omtrent het eindresultaat drastisch bij te stellen. Ik ben ook van mijn geloof gevallen, door (met tegenzin) een aantal langzame duurlopen in de weekends in te lassen, gewoon om genoeg kilometers in de benen te hebben.
Ik heb nu ook aan den lijve ervaren dat mijn lichaam in de wintermaanden gewoon niet kan presteren. De reden is niet eens de temperatuur, maar de lengte van de dagen. Ik ben blijkbaar zeer gevoelig voor winterdepressie. In de maanden oktober tot en met maart hoef ik niet te rekenen op de medewerking van mijn lichaam bij het trainen voor een marathon. Een voorjaarsmarathon zal waarschijnlijk wel altijd een probleem blijven, omdat ik niet in staat ben om vooraf genoeg wedstrijden bij elkaar te lopen om mijn lichaam voor te bereiden op zo’n zware lichamelijke inspanning.
Ware het niet beter geweest om berichten hierover te plaatsen, zodat ik door anderen door mijn dal gesleept had kunnen worden? Dat veronderstelt dat het een mentale kwestie zou zijn. Ik vrees dat het echter een lichamelijke beperking is, die niet met sociale druk verholpen kan worden. Volgens mij heeft het dan geen zin om mensen de indruk te geven dat ze iets zouden kunnen doen om mij te helpen. Ik houd er niet van om medelijden op te wekken, puur om de aandacht te trekken. Sommigen hebben daar geen probleem mee en doen alles wat hun blogstatistieken zou kunnen opvoeren, maar ik houd het liever oprecht. Op een gegeven moment prikken mensen daar doorheen. Eerlijkheid duurt echt het langst.
Tot zover het excusen-gedeelte. Wat zijn de plannen voor 5 april in het Rotterdamse?
Wel, dat is voornamelijk ervaring opdoen. Hoe reageert mijn lichaam op de inspanning, op de drankposten elke 5 km, op de aan- of afwezigheid van publiek? Dat zijn belangrijke zaken als je beter wilt worden. De manier om bewust bezig te zijn met die dingen is door het tempo onder het hardlopen laag te houden en veel pauzes in te lassen (zeker in het eerste gedeelte van de wedstrijd).
Het plan is om niet sneller te lopen dan 5.40 minuten/km en bij elke drankpost minstens 30 s rustig te wandelen. Dat laatste zal in het begin moeilijk zijn, maar ik verwacht op het eind dat ik blij zal zijn dat ik telkens wandelpauzes heb ingelast. Let wel, het gaat hier om het momentane looptempo, niet om het gemiddelde tempo, want dat zal aanzienlijk lager liggen. Ik gebruik mijn Polar RS200SD als meetinstrument voor het looptempo in het moment.
Het idee/de mantra onder het lopen zal zijn dat ik na twee weken voldoende hersteld zal zijn om weer voluit (korte) wedstrijdjes te lopen. Desondanks verwacht ik dat het in de laatste 10 km zeer zwaar zal worden, puur omdat ik niet genoeg afstand getraind heb in de voorafgaande maanden.
Natuurlijk geldt het gegeven dat de laatste 10 km zwaar zijn voor de meeste marathonlopers. Daar komt ook het gezegde vandaan dat de marathon pas echt begint na kilometer 35. Ik kijk al uit naar het fysieke en mentale lijden dat onvermijdelijk gekoppeld is aan het laatste stuk van de marathon. Het zijn wellicht de meest intense momenten die een burger in zijn leven kan ervaren, afgezien van het krijgen van je eerste kind of het verliezen van een dierbare vriend of naaste. Het is dit intens beleven wat niemand van je kan afnemen, en wat velen doet beslissen om het weer maar eens te proberen.
Het zijn de dingen die het leven waard maken om geleefd te worden.
Tot ziens in Rotterdam!