Deze vreemde titel zal ik verklaren. Ik heb de Dorpsboscross gelopen in Standdaarbuiten. Bij de mannen mochten degenen jonger dan 45 jaar 5 ronden van 2 km door de blubber lopen en 45 jaar en ouder mochten het met 4 ronden doen. Ik kwam in mijn leeftijdsklasse (45 - 54 jaar) 14e en laatste binnen in 41:41 (11,51 km/u).
Waarom dan toch tevreden? Wel, het was een bike-run-bike. Op de heenweg heb ik op een Hollandse fiets zo’n 30 km gefietst in 2 uur en op de terugweg door een sneeuwstorm 23 km in 2 uur. Ik had geen trapske op de pedalen meer over. Echt helemaal leeg.
Dat was dus mijn verdienste, niet mijn prestatie in de cross (die kon me gestolen worden). Afgezien van het effect op mijn duurvermogen, denk ik dat vooral mijn doorzettingsvermogen en mentale weerstand een oppepper hebben gekregen. Ondanks de ontberingen tijdens de sneeuwstorm heb ik me sterk gehouden. Dat zal zeker een positieve invloed hebben op mijn toekomstige prestaties in wegwedstrijden.
Volgende week weer iets “normaals”, een tien kilometer rondom de Grote Melanen in Halsteren, aangevoerd door Zwarte Piet en weggeschoten door de Sint. Juist ja, een Surpriseloop.
Nu nog al die modder van mijn spikes afweken. Ik heb de punten er in elk geval al uitgehaald, anders roesten ze vast. Natuurlijk heb ik de modder zo goed als ik kon afgespoeld onder de kraan, maar die kleigrond gaat echter overal inzitten en raak je niet zo makkelijk kwijt. En lukt het niet, dan is het mijn trofee, mijn bewijs dat ik de vorige keer diep in de modder heb gezeten.