Loopgenot - Marathon Eindhoven 2008

Op zondag 12 oktober 2008 werd in Eindhoven een marathon gelopen en ik ben daar als toeschouwer en supporter naar toe gegaan. Een beetje eigenbelang zit er ook wel bij, want ik wil volgend jaar hier ook van start gaan. Niettemin, was mijn voornaamste doel om een aantal van mijn vrienden te zien, waarmee ik wekelijks training doe in een loopgroep van Spado (de “marathongroep”).

Op het station van Bergen op Zoom, kwam ik even voor acht uur ’s-morgens Léonhard tegen, die zich vandaag wilde inschrijven voor de marathon. Zijn doel was om de tijd gelopen in Leiden (18 mei 2008) te verbeteren (3:56:03) en niet te hoeven wandelen. Verder had hij de stille hoop om vandaag de snelste van onze loopgroep te zijn, maar dat zou gezien zijn matige voorbereiding niet makkelijk worden en vooral afhangen van de vorm van de dag. Enfin, een treinreis van anderhalf uur was zo om, want gezelligheid kent geen tijd.

In het laatste stuk, van Breda naar Eindhoven, zag ik een vaag bekend gezicht. Toen ik met hem begon te praten, herkende we elkaar aan elkaars verhalen. Het was Walter van het Chat’n’Run forum. Ik heb daar de nickname “Rasheed” (naar mijn Bengaalse kater). Hij zou vandaag iemand met de fiets begeleiden op de marathon.

Nu zou ik een heel verhaal kunnen vertellen over hoe het was als supporter op dit sportevenement. Echter, ik heb heel veel geleerd van deze marathon, als buitenstaander, wat ik graag met anderen wil delen.

Wat ik vooral zag is dat mensen in het laatste stuk verzwakten, niet omdat ze buiten adem waren, maar kracht en souplesse te kort kwamen. De mensen die onder de drie uur uitkwamen zag ik nergens verzwakken, maar juist soepeltjes doorlopen, met een krachtige tred. Dat kan natuurlijk zijn omdat dezen licht van gewicht zijn en niet de klappen hoeven op te vangen die zwaardere lopers te verduren krijgen.

Wat ik ook grappig vond (en tegelijk leerzaam), is dat de Kenianen bij de start een aantal gymnastische bewegingen maakten. Ik heb gehoord dat dit zeer gebruikelijk is in Kenia en dat het wellicht ook het geheime wapen is (naast het belachelijk lage lichaamsgewicht en de spillebeentjes). Het is juist de bewegelijkheid (het niet stram zijn) die het mogelijk maakt om zulke (schijnbare) bovenmenselijke prestaties neer te zetten. Het is iets wat je uiteraard van jongs af gedaan moet hebben.

Nu sluit ik af met een korte foto-impressie (zie op Flickr voor de volledige fotosets van de start en de wedstrijd). Ik kan alleen maar bewondering hebben voor de mensen die de marathon voltooid hebben, want hoe je het ook wendt of keert, het blijft een heel eind lopen.

Een spoedig herstel, Rietje, Jacques, Léonhard, Nico en Rob!

Hardlopers in tunnel.