Dit is geen typisch bericht voor dit weblog en heeft een wat filosofisch karakter. Echter, soms is het verstandig om de zaken in een breder perspectief te zien en te kijken wat de beste weg is naar wat je wilt bereiken op de lange termijn. Omdat ik alles wil delen over het hardlopen via dit weblog, hoort dit er denk ik ook bij. Wees niet bang, dit wordt zeker geen weblog met projecties in de toekomst of zo. Voor het grootste deel blijf ik met beide benen op de grond staan. Dit is gewoon een korte “zweeffase”, of een “zweverige fase”, zo je wilt.
Als je kijkt naar de wedstrijden die ik dit jaar gelopen heb, zie je dat ik in 16 weken tijd op de 10 km van pakweg 54,5 minuten naar 48 minuten ben gegaan. Dat is een progressie van 12 procent, oftewel 7 promille per week. Als ik dat extrapoleer naar wat ik zou willen lopen (onder 37 minuten op de 10 km), dan zou ik theoretisch 30 weken nodig hebben om dat niveau te bereiken. Dat zou dan half maart 2009 zijn.
Nu zou je kunnen redeneren, dat de progressie niet in een rechte lijn gaat en dat er wat tussen kan komen, maar dat is hierbij inbegrepen. Ik ben namelijk twee weken uit de roulatie geweest en heb negen weken nodig gehad om weer op het oude niveau te komen (en erover heen te gaan). Natuurlijk is hierbij de zomervakantie (geen wedstrijden gelopen en rustig getraind) meegerekend, want normaal zou ik maar vier weken nodig hebben gehad om terug in vorm te zijn van twee weken ziek zijn. En het hoeft niet alleen ziekte te zijn waardoor de progressie tijdelijk stil staat. De decembermaand is bijvoorbeeld een maand dat je het wat rustiger aan doet, omdat andere zaken (familie) belangrijker zijn.
Echter, de mogelijkheid dat ik half maart in vorm zou kunnen zijn heeft me wel aan het denken gezet over mijn marathonplannen. Is het niet verstandiger om in het voorjaar een drie uur plus te plannen en in het najaar een tijd onder de 3 uur? Het lijkt mij in elk geval een meer solide plan dan het op een enkele poging te gooien. Ik heb immers nog maar een marathon gelopen en dat was in 2004. Dat zit niet echt meer “vers in mijn geheugen”, alhoewel ik me wel elke fase van de wedstrijd kan herinneren. Ik denk echter dat een bescheidenere 3.15 uur poging in het voorjaar me de ervaring, het zelfvertrouwen en de motivatie om ernaar toe te trainen zal geven om in het najaar onder de drie uur te duiken. Bovendien kun je met een sub-40 op de 10 km al een 3.15 uur op de marathon lopen (als alles meezit, uiteraard).
Alles hangt er natuurlijk vanaf hoe mijn progressie zich ontwikkelt en vooral hoe mijn lichaamsgewicht vermindert. Immers, als ik begin 2009 20 kg minder weeg dan wat ik nu weeg, wordt een sub-37 minuten op de 10 km ineens realistisch. Een BMI van 22,8 kan ik toch echt niet “broodmager” noemen en lijkt mij haalbaar voor iemand als ik, zeker als de motivatie er is (lees: de wil om een snelle marathon te lopen).
Het is in elk geval iets om over na te denken, zeker als mijn tijden op de 10 km zo blijven dalen als ze nu schijnen te doen.
Als het kan, ga ik er in elk geval voor.