Op advies van iemand in het Chat’n’Run forum, doe ik het relatief rustig aan in mijn wekelijkse “15 km en ietsjes verder” wedstrijden. Dit om mijn lichaam te sparen.
Deze keer stond de Tweestedenloop op het programma. Een loop over 10 Engelse mijlen (volgens Google 16,09344 km) van de vestiging van het Tweesteden Ziekenhuis in Waalwijk naar de vestiging in Tilburg. Het parcours is geheel verhard (op de laatste 25 m op het gazon van het ziekenhuis na) en voert door de Loonse en Drunense Duinen. Er is, behalve een viaduct over de snelweg, geen elevatie van betekenis.
Omdat ik—net als de meeste hardlopers—de neiging heb om toch tot het gaatje te gaan, moest ik een list verzinnen, om mezelf voor het lapje te houden. Mijn idee was om onder het hardlopen foto’s te maken. Ja, ik weet het, bijna niemand doet dat, maar nu ik toch niet zo hard ga als ik kan, kan ik net zo goed van de mogelijkheid gebruik maken om de ene hobby (hardlopen) met een andere (fotograferen) te combineren.
En dan komt het leven in de weg… Met dat bedoel ik dat het nauwkeurig uitgekiende reisplan naar de vestiging van het Tweesteden Ziekenhuis te Tilburg in het water viel. Er was een onaangekondigde busstaking (wel, hij was aangekondigd, maar niet op zondag 1 juni, maar later in de week). Na 30 minuten tevergeefs wachten op bus 136 naar Den Bosch (via Waalwijk), kwam een buschauffeur ons vertellen dat er toch echt een staking was en dat geen Nederlandse bus zou rijden vandaag.
Uhm, ik had hier geen rekening mee gehouden. Hoe moest ik nu in het Tweesteden Ziekenhuis komen? Gelukkig had ik een kaart van Tilburg bij me en een nieuw reisplan was snel gemaakt. Alleen om op tijd te komen, moest ik wel 4,5 km in een half uur afleggen. Dat werd dus hardlopen. Hardlopen voor het hardlopen.
Geheel bezweet kwam ik aan bij het Tweesteden Ziekenhuis, dronk wat van mijn meegenomen drank (limonadesiroop), om het vocht zo goed als het kon aan te vullen. Alle hoop op een redelijke eindtijd, die in verhouding stond tot de 1:18:44 op de 15 km van de voorgaande week was nu toch zeker vervlogen. Ik had anderhalf uur de tijd om te herstellen van deze “onvrijwillige” extra kilometers.
👆 In de bus.
Eenmaal opgestapt in de bus, reden we over de snelweg naar Waalwijk, over dezelfde snelweg, waarlangs we later terug naar Tilburg (over een parallele weg) zouden hardlopen. Uiteraard stond er een file voor de Efteling (waar naartoe geen OV bussen reden, vanwege de staking), aan de andere kant van de weg.
👆 Even naar huis bellen.
Eenmaal aangekomen in Waalwijk, stapten we uit en deden het ritueel van omkleden en de tassen afgeven. Aangezien we niet meer in Waalwijk terug zouden komen, moesten de tassen met ons mee reizen. Je plaatste je tas, met label, in het juiste rek, zoals je die hierboven ziet.
Enfin, een uur voor de start. En wat doe je dan? Dan ga je kijken of je iemand kan vinden die je kent. In mijn geval, of je iemand kan vinden waarmee je een leuk gesprek aan kan knopen.
👆 Het kan niet stuk.
Deze aardige dame wilde wel voor me poseren. Dat was ook een goede aanleiding om even met elkaar te kletsen. Dat vind ik dus zo bijzonder aan hardloopwedstrijden: er zijn geen rangen of standen en iedereen is gelijk. Het gaat uitsluitend om hoe snel je een bepaalde afstand af kan leggen en verder niks.
👆 Kijk mij nou!
Natuurlijk heb je ook kleurrijke figuren, zoals deze fotograaf bij de start in Waalwijk.
👆 Ja, ik mag op de foto!
Hij wilde best met mij op de foto (en wie heeft die foto nu gemaakt?).
👆 Rekken.
Alle gekheid op een stokje. Er moest serieus hardgelopen worden en daarbij hoort een bepaald ritueel dat je uitvoert voor de start. Bij veel mensen is dat rekken (waarvan aangetoond is dat het geen enkel effect heeft op de einduitslag, maar dat terzijde).
👆 We mogen zo van start!
Daar stonden we dan met z’n allen te wachten tot het startschot gelost werd. Da’s toch iets om even nerveus van te worden. De spanning is van de gezichten te lezen.
Dan volgt het startschot en… we mogen nog even wandelen tot de startlijn. Een kleine opstopping, zeer gebruikelijk in de wat grotere wedstrijden.
Daarna heb ik hier en daar foto’s genomen van de hardlopers die rond me liepen. Ik haalde ze even in, maakte een foto en liep ze vervolgens voorbij. Het gemiddelde tempo was voor mijn doen op dit moment vrij hoog (5.09 per km). De 4,5 trimloop van vanmorgen had duidelijk geen invloed gehad. Alhoewel, ik begon na 13 km wel zere benen te krijgen. Niettemin kon ik het tempo redelijk vasthouden.
Hier nog even een korte foto-impressie van de wedstrijd zelf. De volledige set kun je vinden door naar mijn Flickr fotoset Tweestedenloop 2008 te gaan.
👆 Hier gaan we dan!
👆 Stukje afsnijden.
👆 Lastige steentjes.
👆 Eindelijk in het bos.
👆 Een lastig bochtje.
👆 Terug op de weg.
👆 Langs de zoevende auto’s.
👆 En het gaat maar door…
👆 De laatste loodjes.
Terwijl ik redelijk fris was, was deze meneer duidelijk tot het gaatje gegaan:
👆 Helemaal kapot!
Een leuke loop en zeker voor herhaling vatbaar.
De foto’s zijn vrij te gebruiken voor niet-commerciële doeleinden (bijv. voor op je weblog), mits je mijn naam erbij vermeld en een Creative Commons verklaring (CC 2008, René van Belzen). De CC verklaring staat ook op de Flickr website, bij elke foto, vermeld.
Nog even wat statistieken.
- 0 - 5 km in 26:02
- 5 - 10 km in 25:23 (51:25 op 10 km)
- 10 - 15 km in 26:21 (1:17:46 op 15 km)
- 15 - 16,1 km in 5:02
Einduitslag: 1:22:49.
Het gemiddelde tempo was 25:45 per 5 km (11,66 km/u) ± 32 s (2 % relatieve afwijking). Niet zo vlak als de vorige keren, maar nog steeds goed vlak. Pas boven de 4 % relatieve afwijking ga ik denken dat er iets bijzonders aan de hand is.
Als ik een beetje fantaseer en ik reken de 4,5 km hardlopen als onderdeel van de wedstrijd, dan wordt een halve marathon binnen de 1:50 uur mogelijk. Puur op basis van de 10 EM in 1:22:49, verwacht ik een halve marathon in pakweg 1:52 uur. Niet slecht voor iemand die zeker 18 kg overgewicht heeft.